زندگي

گروهی از فارغ التحصیلان پس از گذشت چند سال و تشکیل زندگی و رسیدن به موقعیت های خوب کاری و اجتماعی طبق قرار قبلی به دیدن یکی از اساتید مجرب دانشگاه خود رفتند. بحث جمعی آن ها خیلی زود به گله و شکایت از استرس های ناشی از کار و زندگی کشیده شد.

 استاد برای پذیرایی از میهمانان به آشپزخانه رفت و با یک قوری قهوه و تعدادی از انواع قهوه خوری های سرامیکی، پلاستیکی و کریستال که برخی ساده و برخی گران قیمت بودند بازگشت. سینی را روی میز گذاشت و از میهمانان خواست تا از خود پذیرایی کنند.

پس از آنکه همه برای خود قهوه ریختند استاد گفت: اگر دقت کرده باشید حتماً متوجه شده اید که همگی قهوه خوری های گران قیمت و زیبا را برداشته اید و آنها که ساده و ارزان قیمت بوده اند در سینی باقی مانده اند. البته این امر برای شما طبیعی و بدیهی است. سرچشمه همه مشکلات و استرس های شما هم همین است. شما فقط بهترین ها را برای خود می خواهید. قصد اصلی همه شما نوشیدن قهوه بود اما آگاهانه قهوه خوری های بهتر را انتخاب کردید و البته در این حین به آن چه دیگران برمی داشتند نیز توجه داشتید. به این ترتیب اگر زندگی قهوه باشد، شغل، پول، موقعیت اجتماعی و ... همان قهوه خوری های متعدد هستند. آنها فقط ابزاری برای حفظ و نگهداری زندگی اند، اما کیفیت زندگی در آنها فرق نخواهد داشت. گاهی، آن قدر حواس ما متوجه قهوه خوری هاست که اصلا طعم و مزه قهوه موجود در آن را نمی فهمیم. پس دوستان من، حواستان به فنجان ها پرت نشود... به جای آن از نوشیدن قهوه خود لذت ببرید.

 **********

ستاره کوچولو دستاشو نیم بند دور گردن مادرش حلقه کرده بود گرمای نیم گر گرفته اش، صورت سرد مادرش را گرم میکرد ستاره کوچولو هفت سال بیشتر نداشت میخواست گریه کند ولی نمی دانست برای چه درد عجیبی توی چهره داشت بغض اش را میفشرد و به زحمت آب دهانش را پایین میداد ساعت از نیمه گذشته بود تا به حال سابقه نداشته او تا این وقت شب بیدار بماند کسی نمی دانست از سرما بود یا که از چیز دیگری بود اما بد جوري تن سفید کوچک اش میلرزید هیچ کس نمیدانست چه اتفاقی افتاده بود.

ساعت ها بود مادرش روی تخت افتاده بود و حرکتی نداشت از وقتی پدر ستاره مرده بود مادرش عوض شده زیاد سیگار میکشید دائما مست بود این اواخر مردهای زیادی داخل خانه رفت و آمد میکردند و هر بار باید به بهانهی ستاره تا شب بیرون میرفت یک بار خانه خاله یک بار مهمانی همسایه یک بار تولد یک بار....

همه توی محل در مورد مادر ستاره میگفتند اما او از این حرف ها هیچ نمی فهمید. دستانش خیس بود و سرمای شب مثل شلاقی روی دستانش میکوبید پاهایش را جمع و زیر گلوی مادرش کشید. این اواخر اخلاق مادرش تند و ابوس شده حال خوبی نداشت از فرط مستی دائم عق میزد. کارش شده بود آرایش جلوی آینه و کشیدن سیگار. ستاره با اینکه هفت سال داشت اما هنوز مدرسه نرفته بود. دارد باران میآید ستاره کوچولو سعی میکند محکم تر دسانش را دور گردن مادرش حلقه کند. اما دیگر فایده نداشت دستان کوچک وظریف او تاب و توان نگه داشتن سر بریده مادر را روی تنه بیجانش نداشت

شاید هنوز منتظر بود صبح شود و مادرش پای میز آرایشش بشیند و شب با یک مرد به خانه بیایید تا او بتواند خانه خاله پیرش برود و با سگ خاله بازی کند.

 **********

معلم وارد کلاس شد و گفت بچه ها امروز یه سوال می خوام ازتون بپرسم که جوابش در زندگی شما تاثیری عظیم خواهد داشت!

طبق روال عادی همه بچه ها با شادی از اینکه درس به تاخیر افتاده با تایید درخواست معلم سرو پا گوش شدند. معلم پرسید بچه ها چه چیزی در زندگی یک فرد به او ارزش میده؟

در لحظه اول همه با تعجب از سوال به هم نگاه کردند. بعد از لحظاتی گمانه زنی ها آغاز شد. یکی میگفت: روابط انسانی ماست که به ما ارزش میده... اون یکی میگفت پول ماست که به ما ارزش میده... اون یکی میگفت نه این اعمال نیک ماست که به ما ارزش میده... نیم ساعتی با این گمانه زنی ها گذشت. اما همه می دانستند که مقصود معلم چیز دیگری بود.

بالاخره همه خسته شدند و از معلم خواستند تا این سوال رو خودش جواب بده. معلم با وقار هر چه تمام تر خودش رو به کنار تخته سیاه رسوند و تکه گچی سفید برداشت.

 همه منتظر بودند...

معلم روی تخته نوشت 0.000000000000001 

در خط پایین نوشت.....100000000000000.0

در خط پایین نوشت.....111111111111111.0

از بچه ها پرسید ارزش کدام یک بیشتره؟

همه گفتند سومی

معلم گفت:آفرین...

انسان مانند این 0 و یاد خدا مانند 1 می مونه! اونچه که به انسان ارزش میده تقدم خداوند مهربان بر خودشه! هرچه که سعی کنید خودتون رو از خدا جلوتر بگذارید نا خواسته ارزش خودتون رو پایین تر آوردید و برعکس هر چه خدا را بر خودتون مقدم بدونید در اصل دارید ارزش خودتون رو زیاد می کنید!

همه چیزهایی که شما گفتید درست بود ولی ارزش اونها به اینه که در انجام اونها خدا رو مقدم بر اونها بدونیم تا به این وسیله به کارهامون ارزش بدیم!

اون روز مقصود معلم رو خوب نفمیدم! شاید الان هم خوب نفهمیده باشم ولی آرزوم هستش که یه روزی بتونم مقصود معلم رو در زندگیم به کار ببندم!